بررسی حداقل اختلاف بالینی مقیاس اضطراب و افسردگی بیمارستانی و مقیاس اضطراب پارکینسون در افراد سالمند مبتلا به بیماری پارکینسون
مجری طرح: دکتر قربان تقی زاده، همکاران طرح: مریم مهدی زاده، پروانه تقوی، سیدامیرحسن حبیبی، محسن شتی
شناسایی حداقل تفاوت بالینی مهم (MCID) برای مقیاس‌های رایج اضطراب در بیماری پارکینسون به منظور ارزیابی کارایی مداخلات درمانی و راهنمایی در تصمیم‌گیری‌های بالینی حیاتی است. این پژوهش با هدف تعیین آستانه‌های MCID برای مقیاس اضطراب بک (BAI)، مقیاس اضطراب و افسردگی بیمارستانی-زیرمقیاس اضطراب (HADS-A)، مقیاس اضطراب پارکینسون (PAS) و مقیاس اضطراب سالمندان (GAI) در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون (PwPD) و تعیین اینکه کدام ترکیب از این مقیاس‌ها به طور مؤثرتری بهبود را شناسایی می‌کند، انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد: MCIDهای مبتنی بر لنگر به عنوان ≥ -2 امتیاز برای BAI، HADS-A و PAS، و ≥ -1 امتیاز برای GAI تعیین شدند. محدوده MCIDهای مبتنی بر توزیع برای BAI از ۲.۳۸ تا ۳.۷۲، برای HADS-A از ۱.۴۵ تا ۲.۱۳، برای PAS از ۱.۵۴ تا ۲.۳۱، و برای GAI از ۰.۵۳ تا ۱.۶۲ بود. استفاده ترکیبی از PAS و HADS-A حساسیت بالاتری برای شناسایی بهبود در علائم اضطراب نشان داد.. این پژوهش آستانه‌های قابل اعتماد MCID برای BAI، HADS-A، PAS و GAI در بیماران مبتلا به پارکینسون را تعیین می‌کند و اولین چارچوب کمی برای ارزیابی اهمیت تغییرات در علائم اضطراب را فراهم می‌آورد و داده‌های عینی برای اطلاع‌رسانی به استراتژی‌های مدیریت بالینی ارائه می‌دهد. ادغام این آستانه‌ها با ترکیبی از معیارها حساسیت و ویژگی بالایی را در شناسایی تغییرات در علائم اضطراب پس از مداخلات در بیماران مبتلا به پارکینسون نشان می‌دهد.
آخرین اخبار
آرشیو
.jpg)
