اهمیت موضوع :انفارکتوس میوکارد اختلال عملکرد کلیوی ثانویه را تسریع می‌بخشد، به همین دلیل روش های درمانی که پاتوفیزیولوژی های قلبی و کلیوی را همزمان مورد توجه قرار دهند لازم می باشد. اپلین، پپتیدی با خواص شناخته شده و محافظت‌کننده قلبی و کلیوی، به دلیل فراهمی زیستی ضعیف و تخریب سریع، با محدودیت‌هایی در بالین مواجه است. در این پژوهش اثربخشی انکپسوله کردن نانونیوزومی اپلین به عنوان یک سیستم تحویل دارو جهت ارتقاء اثر درمانی اپلین بر آسیب کلیوی ناشی از ایسکمی ریپرفیوژن میوکارد مورد بررسی قرار گرفته شده است.
نتایج: گروه نانونیوزوم اپلین پارامترهای عملکرد کلیوی BUN، Cr، و NGAL را در مقایسه با گروه‌های ایسکمی اپلین از خود نشان داد. بررسی آسیب‌شناسی بافتی نشان داد که نانونیوزوم اپلین به طور موثری آسیب توبولی کلیوی، فیبروز بینابینی ، و نفوذ سلول‌های التهابی را در مقایسه با گروه‌های ایسکمی و اپلین کاهش داد. علاوه بر این، آنالیز ایمونوهیستوشیمیایی، کاهش معنادار بیان TGF-β1، Smad2 و Smad3 را در گروه نانونیوزوم اپلین نسبت به گروه‌های ایسکمی و اپلین نشان داد، که حاکی از تعدیل مسیرهای سیگنالینگ پیش‌فیبروزی می‌باشد.
کاربرد نتایج پژوهش :انکپسوله کردن اپلین در نانونیوزوم اثربخشی درمانی آن را در کاهش آسیب کلیوی ثانویه به ایسکمی قلبی ارتقاء می‌بخشد. تحویل پایدار از طریق نانو-نیوزوم‌ها عملکرد کلیوی را بهبود بخشید، آسیب بافت‌شناسی را کاهش داد، و مسیرهای سیگنالینگ کلیدی پیش‌فیبروزی را تعدیل کرد. این یافته‌ها پتانسیل نانونیوزوم اپلین را به عنوان یک روش درمانی امیدبخش برای سندرم کاردیورنال و مزایای تحویل دارو با واسطه نانوحامل‌ها را در ارتقاء درمان‌های مبتنی بر پپتید برای پاتولوژی های پیچیده که چند ارگان را تحت تاثیر قرار میدهند، برجسته مینماید.
.jpg)
