ارزیابی ارتباط میزان بیان ژن hTERT تلومراز و طول تلومر با شدت های مختلف رتینوپاتی در دیابت نوع دو
مجری طرح: گلناز خاکپور، همکاران طرح: سعید طالبی- زهزا مهر آسا
دیابت ملیتوس، گروهی از اختلالات متابولیکی ای است که بطور کل متابولیسم قند خون (گلوکز) با اختلال مواجه می شود و انواع مختلفی دارد که از میان آنها می توان به دیابت نوع دو اشاره کرد. دیابت نوع دو شایع ترین فرم دیابت است، در سنین بالاتری بروز می یابد و عوامل ژنتیکی، محیطی و رفتاری نقش بسزایی در بروز آن دارد. یکی از عوارض اصلی ایجاد شونده در دیابت، دیابتیک رتینوپاتی (DR) است که از علل اصلی نابینایی در جمعیت بزرگسال می باشد.در حال حاضر روش های درمانی متعددی برای این عارضه وجود دارد اما برای موثر واقع شدن درمان، زمان تشخیص اهمیت بسیاری دارد و از آنجا که DR در مراحل اولیه، بدون علامت است و در مراحل نهایی، منجر به نابینایی می شود؛ لذا اهمیت تشخیص زودهنگام و استفاده از روش های غربالگری دوچندان می گرد. در این طرح با مقایسه طول تلومر ( قسمت انتهایی کروموزوم) در مراحل ابتدایی و پیشرفته بیماران رتینو پاتی دیابتیک نشان داده شد که از طول تلومر می نوان به عنوان یک فاکتور پیش آگهی دهنده برای بیمارانی که وارد فاز پیشرفته می شوند استفاده کرده و سبب بهبود کیفیت درمان شود. از طول تلومر و بیان ژن تلومراز می توان تا حدود زیادی پیش بینی کرد که کدام بیماران وارد فاز پیشرفته خواهند شد و با بهبود و یا تغییر پروتکل های درمانی مانع از نابینایی این بیماران شد.